卷三十五 志第三十
《离骚草木疏》二卷(刘杳撰。)
右十部,二十九卷。(通计亡书,十一部,四十卷。)
《楚辞》者,屈原之所作也。自周室衰乱,诗人寝息,诌佞之道兴,讽刺之辞废。楚有贤臣屈原,被谗放逐,乃著《离骚》八篇,言己离别愁思,申杼其心,自明无罪,因以讽谏,冀君觉悟,卒不省察,遂赴汨罗死焉。弟子宋玉,痛惜其师,伤而和之。其后,贾谊、东方朔、刘向、扬雄,嘉其文彩,拟之而作。盖以原楚人也,谓之"楚辞"。然其气质高丽,雅致清远,后之文人,咸不能逮。始汉武帝命淮南王为之章句,旦受诏,食时而奏之,其书今亡。后汉校书郎王逸,集屈原已下,迄于刘向,逸又自为一篇,并叙而注之,今行于世。隋时有释道骞,善读之,能为楚声,音韵清切,至今传《楚辞》者,皆祖骞公之音。
楚兰陵令《荀况集》一卷(残缺。梁二卷。)
楚大夫《宋玉集》三卷
《汉武帝集》一卷(梁二卷。)
《汉淮南王集》一卷(梁二卷。又有《贾谊集》四卷,《晁错集》三卷,汉弘农都尉《枚乘集》二卷,录各一卷,亡。)
汉中书令《司马迁集》一卷
汉太中大夫《东方朔集》二卷(梁有汉光禄大夫《吾丘寿王集》二卷,亡。)
汉孝文园令《司马相如集》一卷